Vandaag een "gast" blog. Erla heeft vandaag 3 achterstallige blogs geschreven en bij het zwembad gelegen terwijl ik alleen op pad ben gegaan.

In onze planning hadden we oorspronkelijk vandaag een bezoek aan Bryce National Park gepland. Daar is het echter net zo warm als hier in Springdale (ca. 35 graden) en Erla had weinig zin om gekookt te worden. Bryce is echt een heel mooi landschap, maar omdat we het twee jaar geleden ook al hebben bezocht besloten we om nog een dagje te blijven.

In plaats daarvan heb ik, onder licht protest van Erla, besloten om de Angels Landing trail te lopen (of eigenlijk te beklimmen). Erla had zo haar bedenkingen, omdat er in de afgelopen jaren al 6 doden zijn gevallen op deze trail.

De hotelovernachting was inclusief ontbijt en werd verzorgd door hetzelfde restaurant waar we gisteren geluncht hadden. Aangezien de lunch uitstekend was wilden we het ontbijt niet overslaan. Erla koos voor een omelet met groenten en ik voor steak, roerei en toast (ja, steak - een beetje ongewoon als ontbijt, maar wel lekker).

Goed doorvoed bracht Erla me vervolgens naar de eerste stopplaats van de bus naar Zion. Daar bleek echter een extreem lange rij te staan (ongeveer 45 minuten wachttijd hoorde ik later van andere toeristen). Ik besloot daarom naar de tweede stopplaats te lopen. Gelukkig kwam ik Erla onderweg nog tegen, zodat ze me daar nog even snel kon afzetten. Daar aangekomen kon ik al met de tweede bus mee.

Angels Landing is een losstaande berg die 454 meter boven het dal van Zion uitsteekt en het pad naar de top is al in 1926 aangelegd om de eerste toeristen een blik op de hele canyon te bieden.

Het pad begint met een serie geleidelijk oplopende haarspeldbochten, gevolgd door een kort pad door een kloof, afgesloten met 21 hele steile haarspeldbochten tot aan Scout Lookout.

Zelfs eekhoorns vinden ze hoog:

Bezoekers met hoogtevrees of een slechte conditie hebben op dit punt meestal al afgehaakt, maar wat er daarna nog volgt is zeker voor deze mensen niet geschikt.

De laatste 800 meter bestaat uit een steile klim over smalle richels langs afgronden van wel 300 meter, soms voorzien van een ketting voor houvast.

Het smalste stuk ik slechts 70 cm breed met een afgrond aan beide zijden.

Direct na Scout Lookout is een schuine helling, nog zonder ketting, die glad was van het zand. Op dit punt heb ik me nog wel even afgevraagd of ik nog wel tot de top zou klimmen. Van mensen die weer omlaag kwamen hoorde ik echter dat dit eigenlijk een van de engste stukken was. Ik heb dus al zittend, schuivend dit stuk overbrugd.

Daarna begon de echte klim. De meeste stukken bestaan uit in de rotsen uitgehouwen treden, afgewisseld met richels voorzien van kettingen. Van de klim zelf heb ik geen foto's kunnen maken, want je hebt beide handen nodig. Bij de afdaling was er echter een waaghals voor me die de hele route slecht met een hand heeft gedaan, want in zijn andere hand hield hij de hele tijd zijn camera vast!

Ergens halverwege was een richel van ca. 30 cm breed met aan een zijde een rotswand en de andere zijde... niets... Je kon je hier echter goed vasthouden aan de ketting. Het stukje dat de meeste mensen het engste vonden was de plek waar de richel een gat had waar je overheen moest stappen.

De klim was pittig, maar gelukkig was er wel af en toe de ruimte om even uit te rusten. Bovenaan gekomen heb je een prachtig uitzicht het dal in, met achterin de Narrows die we gisteren gedaan hebben.

Boven de top van de berg cirkelen kalkoengieren, wachtende op de volgende toerist die van de berg valt.

Mijn angstigste moment was tijdens de afdaling, op een punt waar er geen kettingen waren. Ik hield me aan de rotsen aan de zijkant van het pad vast terwijl ik de traptreden omlaag klom. Een van de rotsen die ik vastpakte bleek echter niet vast te zitten. Gelukkig had het geen gevolgen, maar je hart slaat dan wel even een slag over!

Na ongeveer 3,5 uur stond ik weer veilig onder bij de bushalte. Na twee bussen was ik weer bij het hotel, waar Erla net een half uurtje geleden uitgecheckt had. Samen zijn we nog even gaan lunchen voor we met een korte rit naar ons volgende hotel in Beaver zijn gereden.