The Narrows
We zien als we in de bus t park inrijden de zon boven de bergen opkomen. Wauw wat een uitzicht!!
We hebben van te voren speciale schoenen en sokken en een stok hiervoor gehuurd. Als we bij de rivier aankomen is t nog lekker rustig.
Tis ff wennen om in t koude water te lopen. (t is gesmolten sneeuwwater) Ook is t goed uitkijken hoe je je voeten neerzet. De rivierbodem bestaat uit allemaal ronde stenen die rollen als je erop gaat staan. De stok heb je dus ook echt nodig voor je evenwicht.
Op sommige plaatsen is de rivier zo diep dat je bijna moet zwemmen. Wat een avontuur.
Na 3.8 mijl gelopen te hebben keren we om.
Ook de bedel eekhoorns zijn inmiddels wakker op t pad terug en we zetten er nog maar een op de foto.
Eenmaal terug in t dorpje trakteren we onszelf op een lunch bij Wildcat Willies. Dit is een klassieke Amerikaanse diner. Wat een lekker eten hebben ze hier. Menno eet meatloaf met mash potato's en gekookte groente en ik heb de biefstuk met patat en salade. Als toetje de voor hier beroemde bramen cobbler. Een soort warme taart met ijs en slagroom.
De rest van de middag en avond lummelen we aan t zwembad.
Feeling hot hot hot!!!
Als we wakker worden is de temperatuur nog net te doen. 36 graden. Maar we weten dat deze snel zal oplopen. Er is voor vandaag ook weer een heatwarning van kracht. In de vroege uurtjes bezoeken we snel nog wat bezienswaardigheden van Death Valley. Nog in t hotel zien we een grappige vogel.... blijkt t een roadrunner te zijn.
Badwater: dit is t laagste plekje van de VS. 85.5 meter onder de zeespiegel. (en dan te bedenken dat we gistermiddag nog op +3000 meter zaten!! We zien een uitgedroogte vlakte met veel ijskristallen.
Dan over de artists drive. Dit is een 9 mijl lange weg door een stukje bergen die allerlei kleuren hebben. Best grappig om te zien.
Dan nog langs zabriskipoint. Dit is een uitkijkpunt over Death Valley.
Rond 13 uur komen we langs Las Vegas waar we even over de strip rijden en langs t vegas welkoms bord.
We gaan ff lunchen bij Panera Bread. Een eettentje wat ons een vorige vakantie erg goed bevallen is.
We rijden weer verder en rijden Nevada uit, Arizona in...... en na een half uur weer uit en Utah in. Met t inrijden van Utah passeren we een tijdsgrens. Het is nu een uur later dan net. We zitten nu in Mountain time wat 8 uur vroeger is dan in Nederland.
Rond 18 uur komen we aan in Springdale. Een dorpje een halve mijl van National Park Zion.
Over de top!!
Oef vroeg! Om 6 uur 's ochtends rijden we nog niet helemaal uitgerust na gisteren alweer weg. Vandaag staat een lange rit van ongeveer 10 uur en meer dan 450 mijl op t programma met als eindbestemming Death Valley.
Onderweg halen we weer lekker broodjes, tanken de auto vol voor 30 dollar (wat is de benzine hier toch lekker goedkoop) en beginnen aan de stijging richting Sonora Pass. We hadden eigenlijk de Tioga Pass gepland maar deze is nog steeds niet opengesteld ivm de vele sneeuwval. Dit betekent voor ons vandaag 3 uur omrijden. Wel weer over een hele mooie route.
Menno had opgezocht wat de letter S op mijn versnellingspook betekent. Sportstand. Dan trekt ie beter op. Halverwege de eerste berg vonden we de auto wat stinken. Motor wordt wat te heet in deze stand. Ff de motor af laten koelen en verder toch maar in de normale stand.
Na een uurtje klimmen zien we hele muren van sneeuw langs de kant van de weg.
We passeren t bordje "elevation 9000" . We zitten nu dus op 3 km hoogte. Wauw!
Dan slingert de weg weer via haarspeldbochten razendsnel naar beneden. Zo snel dalen we dat we af en toe last krijgen van onze oren.
In de verte zien we monolake al liggen. Dit is een meer dat langzaam opdroogt en allerlei zoutcreaties aan t oppervlak laat zien.
Hier eten we onze lunch op. Inmiddels is t al weer rond de 30 graden en we merken dat we t bosgebied verlaten en de woestijn in rijden.
Het landschap verandert steeds meer totdat we echt alleen maar gele dorre stuikjes tegenkomen en we zien de temperatuur stijgen op onze autometer. Gelukkig geeft de motor geen krimp meer.
Voordat we Death Valley inrijden moeten we nog een bergketen over en er staan waarschuwingsborden dat we beter de airco uit kunnen zetten omdat anders de kans groot is dat de automotor oververhit raakt. Oef dat is niet fijn rijden zo zonder airco. Gelukkig zijn we in ongeveer 20 minuten op t hoogste punt en we zetten de airco weer aan.
Nog ff langs de sanddunes
Door naar t hotel dat middenin Death Valley ligt. Gelukkig heeft de kamer airco. Menno gaat nog ff een rondje hotelterrein doen aangezien hier oude treinen staan.
Als ie daarvan terugkomt rijden we nog een stuk Death Valley in om de zonsondergang te zien maar eigenlijk zijn we al te laat. Omdat we tussen de bergen zitten is de zon eigenlijk al onder.
De ultieme afdaling
Om 8.30 uur zitten we in de yosemite bus richting Glacier point.... met een hylarisch gezelschap. De hele bus zit vol met een groep wat oudere reizigers die allemaal een naambordje ophebben zo groot als een half a 4tje en die bij de bus allemaal een lunchpakketje uitgedeeld krijgen. Doet wel heel erg denken aan een lagere school schoolreisje. (de bus waar we inzitten is een bustour door heel Yosemite en de hikers mogen tegen betaling ook mee) Toen de bus er bijna aankwam kwam er ook nog een medewerker naar buiten die zei dat we in de rij moesten gaan staan en wat verder naar achteren op de stoep voor onze veiligheid!!?? Om te gieren gewoon!!
Als we na bijna anderhalf uur rijden op Glacier Point aankomen zijn we dan ook blij dat we er uit mogen.
Glacier Point is een uitkijkpunt op een berg meer dan 1000 meter hoger dan de vallei waar we vandaan kwamen. Vanaf hier hebben we mooi uitzicht over t dal (we kunnen zien waar onze auto geparkeerd staat) en over half dome en over de watervallen die we gisteren hebben beklommen.
En dan beginnen we aan de uitdaging waar ik t afgelopen half jaar voor getraind heb. De four mile trail. Dit is een wandeling van 4.8 mijl (dus eigenlijk hadden ze m beter 5 mile trail kunnen noemen) slingerend langs de bergwand omlaag terug naar t dal. Dit is dus 1 km afdalen over 8 km. Hoe gaan mijn knieen dit vinden ook na de inspanning van gisteren?
We komen onderweg de mooiste uitzichten tegen en ik sta soms doodangsten uit als t pad heel smal wordt en je zo naar beneden kunt vallen. Menno lacht hierom en vindt t allemaal heel gaaf.
We komen zelfs nog plekken met sneeuw tegen!!!
Heel langzaam aan merken we dat we lager komen. t Dal komt langzaam dichterbij. We moeten uiteindelijk 50 keer heen en weer slingeren met t pad om beneden te komen.
We komen mooie bloemen tegen die op de rotswanden groeien.
en vlinders.. Hele grote vlinders.
We ploeteren verder en de laatste mijl wordt t echt zwaar. Mijn knieen gaan zeer doen van t constant afremmen omdat we alleen maar steil afdalen.
Wat ben ik blij als ik beneden ben (we hebben er uiteindeijk 5 uur over gedaan) en ook heel trots op mezelf. Dit heb ik bereikt met n half jaar trainen.
In de vallei wil Menno nog verder rondspringen want er is nog veel meer te zien. Ik plof neer en besel een late lunch. Een simpele pizza heeft nog nooit zo lekker gesmaakt!! Na een uur komt Menno helemaal bezweet weer aanstuiteren. Hij heeft foto's bij zich van nog meer watervallen en van de meadows. Heeft ie gewoon nog 2 mijl gelopen. In totaal heb ik deze dag 12 km gelopen en Menno zelfs 15.
Moe maar heel erg voldaan rijden we weer terug naar ons huisje. We kunnen nu zeggen dat we Yosemite niet alleen gezien hebben maar vooral ook beleefd. En de berg heeft (net) niet gewonnen.
De mist in
Vanmorgen staat er als eerste een lange rit op t programma. Bijna 3 uur gaat t duren om weer naar de andere ingang van Yosemite National Park te rijden. Om 6 uur zitten we al in de auto om rond 9 uur t park dan echt binnen te rijden.Als eerste komen we langs t uitkijkpunt tunnelview. Dit is een soort doorkijkje over heel Yosemite.
En door. Ondanks de drukte vinden we vrij makkelijk een parkeerplek. Nu eerst een vroege kofferbaklunch met vers gehaalde broodjes uit de supermarkt. Hierna pakken we een rugzak in vol met drinken en gaan met de shuttlebus naar de trail die we willen gaan lopen. De Misttrail heen en de Muir trail terug.
De misttrail begint vrij makkelijk over een pad dat 80 meter klimt en uitkomt bij een brug over een waterval.
Prima te doen. Nu komt de uitdaging. t Tweede gedeelte klimt 350 meter extra over een pad naast de waterval omhoog.
Doordat er afgelopen winter zoveel sneeuw is gevallen is de waterval zo heftig dat t regent op t pad en de stenen rotstrappen onder water lopen. Er loopt dus ook een waterval over de trap waardoor t extra glibberig wordt.
We lezen later dat er een week eerder een getrainde loper uit is gegleden hier en is overleden omdat ie in t water is gevallen en meegesleurd is.
Als we denken dat we boven zijn zien we nog meer trappen en t wordt steeds steiler en wij steeds vermoeider. Uiteindelijk zijn we echt boven en kunnen we de Vernal Falls van bovenaf bekijken.
We rusten hier even uit en genieten van t zonnetje en de opdringerige eekhoorns en de opvallende blauwe vogels die hier rondvliegen.
Terug gaan we via de muir trail. Dit schijnt een makkelijker pad te zijn om af te dalen aangezien weer via de glibbertrappen omlaag voor mij geen optie is.
Makkelijk en afdalen.... helaas. Om bij deze trail te komen moeten we schijnbaar eerst nog een heel stuk omhoog lopen in de brandende zon via allerlei rotsstenen. Bijna een uur later mogen we eindelijk aan de trail omlaag beginnen.
Via een groot aantal switchbacks dalen we langs de zijkant van de berg af naar beneden.
Als we op tweederde zijn zien we een groep mensen staan wijzen naar iets aan de kant van t pad. Blijkt t een beer te zijn. Onze eerste beer van deze vakantie.
Blij lopen we weer door en na 5 uur wandelen en klimmen en klauteren zitten we weer in de bus terug naar de parkeerplek van onze auto. Nu moeten we nog opschieten ook want met ons nieuwe verblijf hadden we afgesproken dat we voor 18 uur zouden arriveren.
Door wegwerkaamheden zijn komen we een kwartier te laat aan.
We koken nog ff snel iets en liggen vrij vroeg in ons bed. Ik ben best moe maar ook heel blij en trots dat we in totaal 7,5 km hebben gelopen met een behoorlijke helling en veel oneffen terrein en dat mijn enkels en knieen dit hebben volgehouden.
De weg is weg :(
Vandaag rijden we door naar Yosemite, een rit van ongeveer 5 uur rijden. Als eerste rijden we nog even naar de scheurlijn van de san andreas breuk waar we nog even een leuke ochtendwandeling maken. Onderweg hierheen komen we coyote drie tegen die een paar minuten voor de auto uit dribbelt. Tijdens de wandeling zien we een boom vol met kalkoemgieren. Waarschijnlijk ligt er een kadaver van iets in de buurt. We maken hier volop foto's van en ook van een leuke eekhoorn in een boom. Verderop de trail zien we een hek staan wat voor 1906 een geheel was. In 1906 was er een hele grote aardbeving die veel van San Francisco heeft vernietigd. Het hek is door de beving ruim 4 meter verplaatst.
En we rijden naar onze eerste stop waar we een oplaadsnoer voor de laptop moeten kopen. Ons huidige snoer heeft randaarde en past niet in de verloopstekker. Hierna weer ruim 2 uur rijden en dan zijn we bij een stad halverwege de route van vandaag waar we groot gaan inkopen voor de komende 5 dagen. Bij de walmart kopen we een grote koelbox en heel veel boodschappen om de box gelijk te vullen. Door richting Yosemite. Na nog 3 uur rijden komen we aan bij de westelijke ingang. We krijgen daar te horen dat er op de weg waarover wij naar ons hotel moeten rijden een rockslide (oftewel een grote berg stenen is op de weg gevallen) is geweest en dat die weg afgesloten is en we dus om moeten rijden.
Zucht... dit betekent ruim 2,5 uur rijden nog over kleine gevaarlijke bergweggetjes zonder vangrails. Helaas niks aan te doen. Geen andere opties dus gas erop want met donker wil ik niet door de bergen rijden. We checken in in ons hotel en krijgen daar te horen dat er om 12 uur 's middags de volgende dag een update over de weg komt.
De volgende dag luieren we wat in t zwembad en lopen we wat rond over t terrein. Ook lopen we even naar de plek waar de weg is afgesloten en zien dat er elke 5 minuten een vrachtauto met rotsblokken wegrijdt. Rond t middaguur wordt duidelijk dat de weg voorlopig niet opengaat en wij besluiten toch maar een accomodatie in de buurt van de andere ingang te zoeken omdat we 5 uur rotweg rijden per dag de komende twee dagen geen goed plan vinden. De rest vd middag ingepakt en blog geschreven. Morgen dan eindelijk Yosemite in.
Big City
Alweer vroeg wakker. Dan nogmaals proberen bobcats te vinden. We zitten vandaag nog vroeger in de auto en rijden t natuurpark weer in. Halverwege t park begint t te schemeren en parkeren wij de auto bij een wandelroute door de velden en gaan te voet verder. We gluren onder elke graspol maar de poezen geven niet thuis. Wedden dat ze achter de volgende grasspriet ons hartstikke uit aan t lachen zijn. Maarja t gras staat ongeveer n halve meter hoog en de bobcats zijn ongeveer twee keer zo groot als een huiskat en hebben schutkleur dus we kunnen ze niet vinden. We zien nog wel twee keer een stinkdier, een paar mooie elken op een heuvel
en nog een coyote.
Wel weer een mooie score dachten wij.
We rijden hierna door naar San francisco wat ongeveer anderhalf uur rijden is. Eerst rijden we langs diverse uitkijkpunten waar we vanuit diverse punten de Golden Gate Bridge goed kunnen bekijken.
Na twee uur brug kijken rijden we er weer overheen San Francisco in. Kost gelijk een smak tolgeld.
Als eerste gaan we hier naar t beroemdste straatje. Lombard Street. Deze wil ik perse rijden. Het is een straat met heel hoge hellingsgraad en heel veel bochten. De grootste moeilijkheidsgraad is eigenlijk de horde Japanse toeristen die voor je auto op de weg springen.
Onderaan de weg springt menno weer in de auto (hij had foto's gemaakt van mijn rijkunsten) en rijden we naar China Town waar we de auto in een parkeergarage zetten. Ik haal ff een drankje bij de starbucks en dan lopen we naar de kust waar we een tram richting pier 39 nemen.
Bij pier 39 zien we de zeeleeuwen liggen op de vlondertjes in de haven. t Blijft een leuk gezicht.
We zien ook pelikanen vliegen.
Omdat t zo waait besluiten we om de boottocht onder de brug door te skippen. Veels te koud op de boot.
We gaan laat lunchen bij Boudin. Dit is de bakker van SF waar ze zuurdesem brood verkopen. We eten de traditionele broodbol gevuld met soep. Menno de mosselsoep en ik de tomatensoep.
Met een hele volle buik lopen we richting de cabelcarhalte Hier zien we dat de wachttijd ruim twee uur is dus doen we dat niet. Zonde van onze tijd.
We gaan onze auto halen en rijden naar een strandje vlakbij de brug. Vanaf hier kunnen we de brug nogmaals bewonderen en ff lekker uitwaaien.
Hop weer in de auto en voor de laatste keer de brug over. Nog ruim anderhalf uur terug naar ons motel waar Menno lekker biefstuk met een grote bak sla maakt. Heerlijk.
Point reyes wildlive spotting
We worden om half 4 wakker en besluiten op te staan. Om 05.15 komt de zon op en dan willen we in t natuurgebied zijn. Dit lukt en als t een klein beetje licht wordt sjokken we over de kleine landweggetjes op zoek naar wildlife. Nou ja eigenlijk willen we gewoon de bobcats zien die hier leven.
Al snel zien we iets bewegen in de berm. Zou t? Helaas t is een stinkdier.
Ook leuk want die hadden we nog nooit in t wild gezien. We zien er nog een en een paar raven op een hekje.
Ook zien we wat wapiti's (elk).
We lopen een trail richting strand wat straks terug naar boven een hele klim wordt want t daalt behoorlijk. De zon is nu helemaal op en we kunnen nu goed zien dat de velden helemaal in bloei staan. Echt heel mooi.
Op t strand zien we coyote pootafdrukken in t zand.
Helaas kunnen we de betreffende coyote niet vinden. Meeuwen zijn er wel in overvloed.
We lopen weer terug naar de auto en rijden naar de andere kant van dit schiereiland.Ineens zien we iets op de weg lopen. Jawel onze eerste coyote van deze trip.
Dan komen we bij de cypressentunnel.
Dan naar de elephant seal overlook. Vanaf hier kun je de zeeolifanten op t strand en in t water zien liggen.
Er is er een die de hele tijd van zich laat horen vanuit t water.
Ook vliegen hier kalkoengieren die we kunnen fotograferen.
's Middags doen we t lekker rustig aan en genieten we van t zonnetje in de tuin van ons motel.
We rijden langs een strandje en zien daar een blue jay.
De rest vd trip zien we niks meer dus rijden we terug naar t motel.
Morgen nieuwe dag... nieuwe kansen.